حالت شرطی نوع دوم در زبان انگلیسی

حالت شرطی نوع دوم (conditional II) نوعی از حالت شرطی است که برای نشان دادن فعالیتی که در گذشته و در شرایطی خاص می تونسته انجام شود استفاده می شود.

کاربرد

• فعالیت یا کاری که در گذشته و در شرایطی خاص می توانسته اتفاق بیوفتد (ولی اتفاق نیوفتاده). به مثال زیر توجه کنید:

If I had had time in the afternoon, I would have helped you bake the cake.

(اگر من بعد از ظهر وقت داشتم، به تو کمک می کردم تا کیک را بپزی.)

ساختار گرامری

برای ساختن حالت شرطی نوع دوم نیاز به فعل کمکی would فعل کمکی have در زمان حال و شکل سوم فعل اصلی (Past participle) داریم. جدول زیر نحوه استفاده از این حالت را در جملات متفاوت نشان میدهد:

حالت سوم فعل (Past participle)

ساختن شکل سوم برای فعل های با قاعده با اضافه کردن پسوند –ed به فعل اتفاق می افتد. برای افعال بی قاعده باید شکل سوم فعل را یاد بگیرید.

استثناهای حالت سوم برای افعال با قاعده

• اگر فعل به –e ختم شود تنها به آن –d اضافه می کنیم. به مثال زیر توجه کنید:

love – loved (loveed)

• برای افعالی که پیش از اخرین حرف بی صدا یک حرف صدادار با صدای کوتاه و تاکید دار (stressed) دارند، اخرین حرف فعل تکرار می شود. به مثال زیر توجه کنید:

admit – admitted

• حرف L به عنوان حرف بی صدا بعد از حرف صدادار در “انگلیسی بریتانیایی” تکرار می شود اما در “انگلیسی آمریکایی” نمی شود. به مثال زیر توجه کنید:

travel – travelled (British), traveled (American)

• اگر فعل به y ختم شود حرف y به i تبدیل می شود. به مثال زیر توجه کنید:

hurry – hurried

شکل کوتاه

به ویژه در حالت کلامی زبان انگلیسی برخی افعال و ضمایر تا حدی با هم ترکیب می شوند. به این حالت شکل کوتاه شده از افعال گفته می شود. جدول زیر حالت های مختلف کوتاه شده از افعال در حالت شرطی نوع دوم را نشان می دهد: